دلش دریای صدها کهکشان صبر
غمش طوفان صدها آسمان ابر

دو چشم از گریه همچون ابر خسته
ز دست صبر ِزینب، صبر خسته

صدایش رنگ و بویی آشنا داشت
طنین ِموج آیات خدا داشت

زبانش ذوالفقاری صیقلی بود
صدا، آیینه ی صوت علی بود

چه گوشی می کند باور شنیدن؟
خروشی این چنین مردانه از زن

به این پرسش نخواهد داد پاسخ
مگر اندیشه ی اهل تناسخ :

حلول روح او، درجسم زینب
علی دیگری با اسم زینب

زنی عاشق، زنی اینگونه عاشق
زنی، پیغمبر ِقرآن ناطق

زنی، خون خدایی را پیامبر
زن و پیغمبری ؟ الله اکبر !

قیصر امین پور

محرّم آمد و نو کرد درد و داغ حسین
گریست ابر خزان هم بباغ و راغ حسین

هزار و سیصد واندى گذشت سال و هنوز
چو لاله بر دل خونین شیعه داغ حسین

بهر چمن که بتازد سموم باد خزان
زمانه یاد کند از خزان باغ حسین

هنوز ساقى عطشان کربلا گوئى
کنار علقمه افتاده با ایاغ حسین

اگر چراغ حُسینى بخیمه شد خاموش
مُنوّر است مساجد به چلچراغ حسین

خدا به نافه خلدش دماغ جان پرداشت
که بوى خون نکند رخنه در دماغ حسین

فراغ از دو جهان داشت با فروغ خُداى
خُدایرا چه فروغى است در فراغ حسین

یزید کو که ببیند بناله قافله ها
گرفته از همه سوى جهان سُراغ حسین

شهریار