تو را دارم ای گل، جهان با من است
تو تا با منی، جان جان با من است

چو می‌تابد از دور پیشانی‌ات
كران تا كران آسمان با من است

چو خندان به سوی من آیی به مهر
بهاری پر از ارغوان با من است !

كنار تو هر لحظه گویم به خویش
كه خوشبختی بی‌كران با من است

روانم بیاساید از هر غمی
چو بینم كه مهرت روان با من است

چه غم دارم از تلخی روزگار
شكر خنده آن دهان با من است

گلي جان سفره دل را
برايت پهن خواهم کرد
گلي جان وحشت از سنگ است و سنگ انداز

و گرنه من برايت شعرهاي ناب خواهم خواند
در اينجا وقت گل گفتن
زمان گل شنفتن نيست
نهان در آستين همسخن ماري

درون هر سخن خاري ست

گلي جان در شگفتم از تو و اين پاکي روشن
شگفتي نيست ؟
که نيلوفر چنين شاداب در مرداب مي رويد ؟
از اينجا تا مصيبت راه دوري نيست

از اينجا تا مصيبت سنگ سنگش
قصه تلخ جدائي ها
سر هر رهگذارش مرگ عشق و آشنائي هاست
از اينجا تا حديث مهرباني راه دشواري ست
بيابان تا بيابانش پر از درد است
مرا سنگ صبوري نيست

گلي جان با توام
سنگ صبورم باش

شبم را روشنائي بخش
گلي ، درياي نورم باش

حمید مصدق

من باید فرود آیم
نباید بنشینم
سال هاست از آن لحظه که پر بر اندامم رویید
و از آشیان، از بام خانه پرواز کردم
همچنان می پرم. هرگز ننشسته ام
و دیگر سری نیز به سوی زمین و به سواد پلید شهرها
و بام های کوتاه خانه ها بر نگرداندم
چشم به زمین ندوختم
پروازی رو به آسمان
در راه افلاک و هر لحظه دورتر و بالاتر ا ز زمین
و هر لحظه نزدیک تر به خدا !

دکتر شریعتی