جان و جهان، دوش کجا بوده‌ای؟

نی غلطم، در دل ما بوده‌ای

دوش ز هجر تو ، جفا دیده‌ام

ای که تو سلطان وفا بوده‌ای

آه که من دوش ، چه سان بوده‌ام

آه که تو دوش ، کرا بوده‌ای

رشک برم ، کاش قبا بودمی

چونک در آغوش قبا بوده‌ای

زهره ندارم ، که بگویم ترا

« بی من بیچاره ، چرا بوده‌ای؟ »

یار سبک روح ، به وقت گریز

تیزتر از باد صبا بوده‌ای

بی‌تو مرا ، رنج و بلا بند کرد

باش که تو ، بنده بلا بوده‌ای

رنگ رخ خوب تو ، آخر گواست

در حرم ، لطف خدا بوده‌ای

رنگ تو داری ، که زرنگ جهان

پاکی ، و همرنگ بقا بوده‌ای

آینهٔ رنگ تو ، عکس کسیست

تو ز همه رنگ ، جدا بوده‌ای

مولوی