این شعر توسط مادری که در خانه سالمندان بوده تهیه و نگارش شده و وصیت کرده بودند که پس از مرگش این شعر رو انتشار بدهند.... متاسفانه گویا ایشون چند ماه پیش در تنهایی و بدون حضور فرزندانشون فوت میکنن:

تیک تاک ساعت اینجا مرا یاد تو می اندازد

پسر کوچک من یادت نیست

تا سحر بر سر بالین تو بیدار نشستم

که مبادا پشه ای

بزند نیش بر آن صورتِ زیبای تو فرزندِ گلم

یا که در نیمۀ شب ها نکند شیر بخواهی

و من از گریه و بی تابی تو

خواب ، وغافل باشم

پسر دلبندم

من در اینجا پدری می بینم

که به تنهایی خود می گِرید

مادری گوشۀ دیوار پریشان وضعیف

خیره بر سقف

که شاید مرگ است...

حال و احساسِ همه طوفانیست

و به هر ثانیه یک عُمر تلاطم دارد

سوز این حالِ غریب

می زند طعنه به سرمای وجود

و چه اینجا سرد است

وای انگار زمستان شده است

نکند خوب نپوشی تو لباس

نکند خوب نپوشی تو لباس

این تمام تنشِ ذهن من است

چون که در لرزشِ دستانِ نحیفم انگار

نیست دیگر که توانی به پرستاری تو

من در این حالِ ضعیف

من در این حالِ به ظاهر دَم مرگ

از خدا میخواهم

برود خار به چشمم اما

نرود خار به پای تو عزیز مادر..

در بندها بس بنديان , انسان به انسان ديده ام

از حُكمبر تا حكمران , حيوان به حيوان ديده ام

در مكر او در فكر اين , در شُكر او در ذكر اين

از حاجيان تا ناجيان , شيطان به شيطان ديده ام

ديدى اگر بى خانمان , از هر تبارى صد جوان

من پيرهاى ناتوان دربان به دربان ديده ام

اى روزگار دلشكن , هر دم مرا سنگى مزن

من سنگها در لقمه نان , دندان به دندان ديده ام

از خود رجز خوانى مكن , تصوير گردانى مكن

من گردن گردنكشان , رسمان به رسمان ديده ام

شرح ستم بس خوانده ام , آتش به آتش مانده ام

من اشك چشم كودكان , دامان به دامان ديده ام

از اين كله تا آن كله فرقى ندارد شيخ و شه

من پاسدار و پاسبان ايران به ايران ديده ام

ماتم چه گويم زين وطن كز برگ برگ اين چمن

من خون چشم شاعران ديوان به ديوان ديده ام

چكش به فرق من مزن اى صبر فولادين من

من ضربت پتك زمان , سندان به سندان ديده ام

معيني كرمانشاهي