ﺩﺭ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﺲ ﺑﻨﺪﯾﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺍﺯ ﺣﮑﻤﺒﺮ ﺗﺎ ﺣﮑﻤﺮﺍﻥ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺩﺭ ﻣﮑﺮ ﺍﻭ ، ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺍﯾﻦ ، ﺩﺭ ﺷﮑﺮ ﺍﻭ ، ﺩﺭ ﺫﮐﺮ ﺍﯾﻦ

ﺍﺯ ﺣﺎﺟﯿﺎﻥ ﺗﺎ ﻧﺎﺟﯿﺎﻥ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺩﯾﺪﯼ ﺍﮔﺮ ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺗﺒﺎﺭﯼ ﺻﺪ ﺟﻮﺍﻥ

ﻣﻦ ﭘﯿﺮﻫﺎﯼ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺍﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﻟﺸﮑﻦ ﻫﺮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﺰﻥ

ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺩﺭ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎﻥ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺟﺰﺧﻮﺍﻧﯽ ﻣﮑﻦ ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﻣﮑﻦ

ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻥ ﮔﺮﺩﻥ ﮐﺸﺎﻥ ﺭﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺷﺮﺡ ﺳﺘﻢ ﺑﺲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ، ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ

ﻣﻦ ﺍﺷﮏ ﭼﺸﻢ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﮐﻠﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺷﯿﺦ ﻭ ﺷﻪ

ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻭ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ، ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﻣﺎﺗﻢ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﺯﯾﻦ ﻭﻃﻦ ﮐﺰ ﺑﺮﮒ ﺑﺮﮒ ﺍﯾﻦ ﭼﻤﻦ

ﻣﻦ ﺧﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﭼﮑﺶ ﺑﻪ ﻓﺮﻕ ﻣﻦ ﻣﺰﻥ ﺍﯼ ﺻﺒﺮ ﻓﻮﻻﺩﯾﻦ ﻣﻦ

ﻣﻦ ﺿﺮﺑﺖ ﭘﺘﮏ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻨﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻨﺪﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺩﺭ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﺲ ﺑﻨﺪﯾﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺍﺯ ﺣﮑﻤﺒﺮ ﺗﺎ ﺣﮑﻤﺮﺍﻥ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺩﺭ ﻣﮑﺮ ﺍﻭ ، ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺍﯾﻦ ، ﺩﺭ ﺷﮑﺮ ﺍﻭ ، ﺩﺭ ﺫﮐﺮ ﺍﯾﻦ

ﺍﺯ ﺣﺎﺟﯿﺎﻥ ﺗﺎ ﻧﺎﺟﯿﺎﻥ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

رحیم معینی کرمانشاهی

هر وعده که دادند به ما باد هوا بود

هر نکته که گفتند غلط بود و ریا بود

چوپانی این گله به گرگان بسپردند

این شیوه و این قاعده ها رسم کجا بود ؟

رندان به چپاول سر این سفره نشستند

اینها همه از غفلت و بیحالی ما بود!

خوردند و شکستند و دریدند و تکاندند

هر چیز در این خانه بی برگ و نوا بود .

گفتند چنینیم و چنانیم دریغا ...

اینها همه لالایی خواباندن ما بود !

ایکاش در دیزی ما باز نمی ماند

یا کاش که در گربه کمی شرم و حیا بود!

ایرج میرزا

من آن چوپان بی دينم که پيغمبر نخواهم شد

مرا بگذار و بگذر چون از اين بهتر نخواهم شد

نخواهم شد شبيه اين همه پيغمبر کافر

شبيه اين همه پيغمبر کافر نخواهم شد

به چندين چشم زخمم دلخوشم با اينکه می دانم

که با هر زخم چشمی مالک اشتر نخواهم شد

همين شادی مرا بس که اگر زخمی نپوشاندم

برای گرده های دوستان خنجر نخواهم شد

نه از پائيز باکم هست و نه از دست تو چون من

گل ابريشم قاليچه ام پرپر نخواهم شد

نگو دلواپسم هستی که چشمت زير گوشم گفت :

برایت دايه ی عاشق تر از مادر نخواهم شد

غلامرضا طریقی

این شعر توسط مادری که در خانه سالمندان بوده تهیه و نگارش شده و وصیت کرده بودند که پس از مرگش این شعر رو انتشار بدهند.... متاسفانه گویا ایشون چند ماه پیش در تنهایی و بدون حضور فرزندانشون فوت میکنن:

تیک تاک ساعت اینجا مرا یاد تو می اندازد

پسر کوچک من یادت نیست

تا سحر بر سر بالین تو بیدار نشستم

که مبادا پشه ای

بزند نیش بر آن صورتِ زیبای تو فرزندِ گلم

یا که در نیمۀ شب ها نکند شیر بخواهی

و من از گریه و بی تابی تو

خواب ، وغافل باشم

پسر دلبندم

من در اینجا پدری می بینم

که به تنهایی خود می گِرید

مادری گوشۀ دیوار پریشان وضعیف

خیره بر سقف

که شاید مرگ است...

حال و احساسِ همه طوفانیست

و به هر ثانیه یک عُمر تلاطم دارد

سوز این حالِ غریب

می زند طعنه به سرمای وجود

و چه اینجا سرد است

وای انگار زمستان شده است

نکند خوب نپوشی تو لباس

نکند خوب نپوشی تو لباس

این تمام تنشِ ذهن من است

چون که در لرزشِ دستانِ نحیفم انگار

نیست دیگر که توانی به پرستاری تو

من در این حالِ ضعیف

من در این حالِ به ظاهر دَم مرگ

از خدا میخواهم

برود خار به چشمم اما

نرود خار به پای تو عزیز مادر..

در بندها بس بنديان , انسان به انسان ديده ام

از حُكمبر تا حكمران , حيوان به حيوان ديده ام

در مكر او در فكر اين , در شُكر او در ذكر اين

از حاجيان تا ناجيان , شيطان به شيطان ديده ام

ديدى اگر بى خانمان , از هر تبارى صد جوان

من پيرهاى ناتوان دربان به دربان ديده ام

اى روزگار دلشكن , هر دم مرا سنگى مزن

من سنگها در لقمه نان , دندان به دندان ديده ام

از خود رجز خوانى مكن , تصوير گردانى مكن

من گردن گردنكشان , رسمان به رسمان ديده ام

شرح ستم بس خوانده ام , آتش به آتش مانده ام

من اشك چشم كودكان , دامان به دامان ديده ام

از اين كله تا آن كله فرقى ندارد شيخ و شه

من پاسدار و پاسبان ايران به ايران ديده ام

ماتم چه گويم زين وطن كز برگ برگ اين چمن

من خون چشم شاعران ديوان به ديوان ديده ام

چكش به فرق من مزن اى صبر فولادين من

من ضربت پتك زمان , سندان به سندان ديده ام

معيني كرمانشاهي

نتوانم به تو پیوستن و نی از تو گسستن

نه ز بند تو رهایی نه کنار تو نشستن

ای نگاه تو پناهم! تو ندانی چه گناهی ست

هر چند امیدی به وصال تو ندارم

یک لحظه رهایی ز خیال تو ندارم

ای چشمه ی روشن منم آن سایه که نقشی

در آینه ی چشم زلال تو ندارم

می دانی و می پرسیم ای چشم سخنگوی

جز عشق جوابی به سوال تو ندارم

ای قمری هم نغمه درین باغ پناهی

جز سایه ی مهر پر و بال تو ندارم

از خویش گریزانم و سوی تو شتابان

با این همه راهی به وصال تو ندارم

شفیعی کدکنی

از ظلمت ِ رمیده خبر می‌دهد سحر

مهدی اخوان

دل از سنگ باید که از درد عشق
ننالد خدایا دلم سنگ نیست
مرا عشق او چنگ اندوه ساخت
که جز غم در این چنگ آهنگ نیست
به لب جز سرود امیدم نبود
مرا بانگ
این چنگ خاموش کرد
چنان دل به آهنگ او خو گرفت
که آهنگ خود را فراموش کرد
نمی دانم این چنگی سرونوشت
چه می خواهد از جان فرسوده ام
کجا می کشانندم این نغمه ها
که یکدم نخواهند آسوده ام
دل از این جهان بر گرفتم دریغ
هنوزم به جان آتش عشق اوست
در این واپسین
لحظه زندگی
هنوزم در این سینه یک آرزوست
دلم کرده امشب هوای شراب
شرابی که از جان برآرد خروش
شرابی که بینم در آن رقص مرگ
شرابی که هرگز نیابم بهوش
مگر وارهم از غم عشق او
مگر نشنوم بانگ این چنگ را
همه زندگی نغمه ماتم است
نمی خواهم این ناخوش آهنگ را

فریدون مشیری